Marcin Wojtasik

Typowe zabezpieczenia finansowania korporacyjnego w Polsce

Typowe zabezpieczenia finansowania korporacyjnego w Polsce

Udzielając finansowania klientom korporacyjnym banki żądają przedstawienia przez  kredytobiorcę, a często także przez spółki należące do jego grupy kapitałowej, zabezpieczeń  na wypadek braku spłaty zobowiązań w terminie. W artykule podsumowano typowe  instrumenty rządzone polskim prawem, stosowane przez polskich oraz zagranicznych  finansujących zabezpieczające ich roszczenia względem kredytobiorców korporacyjnych. 

Zastaw 

Zastaw może zostać ustanowiony w celu zabezpieczenia wierzytelności na rzeczach  ruchomych oraz prawach zbywalnych. Polskie przepisy nie zezwalają na ustanawianie zastawu  na nieruchomościach – funkcję zabezpieczenia na nieruchomości pełni hipoteka. Zastaw  zapewnia zastawnikowi pierwszeństwo zaspokojenia jego wierzytelności z przedmiotu zastawu  przed wierzycielami osobistymi zastawcy (również w przypadku upadłości dłużnika). W praktyce  oznacza to, że, o ile dojdzie do zajęcia i zbycia przedmiotu zastawu w drodze przymusowej  egzekucji, to zastawnik w pierwszej kolejności ma prawo do środków uzyskanych ze sprzedaży  przedmiotu zastawu.  

Są różne rodzaje zastawu, jednak największe znaczenie praktyczne mają zastaw rejestrowy zastaw finansowy – przede wszystkim dlatego, że umożliwiają przejęcie przedmiotu zastawu  na własność albo jego sprzedaż w uproszczonym trybie. Podstawą ustanowienia zastawu jest  umowa pomiędzy dłużnikiem (zastawcą), oraz wierzycielem (zastawnikiem), a w przypadku  zastawu rejestrowego także wpis do publicznego rejestru prowadzonego przez sąd. 

W celu zabezpieczenia finansowania korporacyjnego, banki najczęściej wymagają ustanowienia  odrębnych zastawów na różnych składnikach majątkowych. Typowo są to zastawy na: 

  • udziałach/akcjach, 
  • aktywach, 
  • rachunkach bankowych, 
  • znakach towarowych

Pełnomocnictwo 

Niezależnie od ustanowienia zastawu z reguły finansujący żądają udzielenia pełnomocnictw np.  do wykonywania prawa głosu z zastawionych udziałów/akcji oraz pełnomocnictw do  dysponowania środkami zgromadzonymi na zastawionych rachunkach bankowych.  Pełnomocnictwa te stanowią odrębne zabezpieczenia i nie mogą zostać odwołane przez  zastawcę w okresie finansowania. 

Hipoteka 

Hipoteka jest ograniczonym prawem rzeczowym ustanawianym na nieruchomościach, służącym zabezpieczeniu wierzytelności. Powstaje ona z chwilą wpisu do księgi wieczystej  prowadzonej przez sąd. Księgi wieczyste są dostępne on-line, dzięki czemu każdy potencjalny  nabywca nieruchomości może sprawdzić czy nie jest ona obciążona. Hipoteka zapewnia  wierzycielowi pierwszeństwo zaspokojenia jego roszczeń kredytowych z obciążonej  nieruchomości (również w przypadku upadłości kredytobiorcy). 

Cesja 

Popularnym zabezpieczeniem umów kredytu jest cesja wierzytelności. Polega ona na  przeniesieniu na bank wierzytelności pieniężnych przysługujących kredytobiorcy (spółkom z  jego grupy) względem osób trzecich. Najczęściej chodzi o wierzytelności z tytułu umów  handlowych i/lub z umów ubezpieczenia. 

Umowy cesji przewidują zazwyczaj, iż do momentu naruszenia umowy kredytowej wszelkie  kwoty z tytułu przelanych wierzytelności są płatne bezpośrednio na rzecz cedenta  (kredytobiorcy). Dopiero w przypadku braku spłaty finansowania w terminie i otrzymania tzw.  Default Notice dłużnik przelanej wierzytelności (t.j. kontrahent kredytobiorcy) ma obowiązek  wszelkie płatności dokonywać bezpośrednio na rzecz cesjonariusza (banku). 

Poręczenie 

Przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela do wykonania  zobowiązania na wypadek, gdyby dłużnik główny (kredytobiorca) tego zobowiązania nie  wykonał. Zobowiązanie poręczyciela zwykle obejmuje obowiązek zapłaty wszelkich kwot  wynikających z umowy kredytowej (kwoty głównej, odsetek, kosztów i opłat dodatkowych  itp.). W praktyce finansowania korporacyjnego poręczenie najczęściej stosowane jest przy  finansowaniu grup kapitałowych – w roli poręczycieli występują wówczas spółki z grupy  kredytobiorcy.  

Dobrowolne poddanie się egzekucji (tzw. „klauzula 777”) 

Notarialne oświadczenie o dobrowolnym poddaniu się egzekucji w trybie art. 777 polskiego  Kodeksu Postępowania Cywilnego obejmuje oświadczenie dłużnika (kredytobiorcy /  poręczyciela), iż dobrowolnie poddaje się on egzekucji na rzecz oznaczonego wierzyciela (np.  banku finansującego) bezpośrednio z aktu notarialnego. Oznacza to, że uprawniony z aktu  notarialnego (bank) w przypadku braku spłaty kredytu może rozpoczęć przymusową  egzekucję wierzytelności bez konieczności prowadzenia długotrwałego postępowania  sądowego. Rozpoczęcie egzekucji wymaga jedynie uzyskania tzw. klauzuli wykonalności  nadawanej przez sąd. Nadając klauzulę wykonalności sąd bada tylko czy zostały spełnione  warunki formalne (nie rozstrzyga meritum sprawy, nie prowadzi postępowania dowodowego  itp.), co sprawia, że postępowanie takie jest zazwyczaj krótkie.  

Umowa podporządkowania wierzytelności 

Przy finansowaniu korporacyjnym, stronami umowy podporządkowania są zwykle bank  (wierzyciel uprzywilejowany), kredytobiorca (dłużnik podporządkowany) oraz podmioty z grupy  kapitałowej kredytobiorcy (wierzyciele podporządkowani).  

W umowie tej wierzyciele podporządkowani (spółki z grupy kredytobiorcy) zobowiązują się  względem banku do zaniechania żądania od kredytobiorcy zapłaty jakichkolwiek kwot  pieniężnych z określonych tytułów (wierzytelności podporządkowane), zanim nie zostanie  spłacony kredyt (wierzytelności uprzywilejowane). W praktyce oznacza to, że do dnia  całkowitej spłaty kredytu spłata długu kredytobiorcy względem innych określonych podmiotów  grupy jest zawieszona.

Autorzy:

 

Przejdź do publikacji

    Zapisz się do newslettera i bądź na bieżąco!

    Zapraszamy do kontaktu

    ul. Świętego Mikołaja 81,
    50-126 Wrocław